Ni hao

First things first; de foto's staan online!!! Op http://koenhupkes.hyves.net en later ook op http://happea.hyves.net. Pepper heeft zijn eigen foto's op http://monkeypepper.hyves.net.

Dus. De laatste nacht in Mongolië was een korte want de trein zou om 08.05 vertrekken. Het laatste stuk met de Transsiberië Express en eerlijk gezegd zouden we m wel gaan missen. In eerste instantie dachten we dat die 4 dagen van Moskou naar Irkutsk onmenselijk lang en saai zouden worden, maar ik had makkelijk door kunnen rijden naar Vladivostok. Tis echt heerlijk om vanuit je raam al die landschappen voorbij te zien trekken en af en toe de trein uit te rennen op zoek naar ijsjes en noodles. Maargoed, het laatste stuk dus. Dat duurde zo'n 36 uur. Dit keer hadden we een Nederlands setje van ongeveer dezelfde leeftijd als mede-coupe-bewoners. Toch wel leuk om weer even in je moerstaal te roddelen over al die andere mongolen (geen hoofdletter dus) die we tegen waren gekomen op eerdere stukken. Zo was er een hele familie met aanhang (Nederlanders dus) die op het perron bij de Mongoolse grensovergang zinnen uit wisten te kramen als; Sjesus. Der zijn ook mensen die der in Megoollieje uitgaan. En tegen een heel lief maar aanhankelijk Chinees meisje met een jurkje; Dag aapje. Kan je zeggen AAPJE?! Zeg maar; AAAAAAAAPJE......Waarna het arme kind dit ook vrij vlekkeloos herhaalde. Een lachsalvo volgde......Koen en ik vinden dat je heus wel het stemrecht van zulke mensen mag intrekken. En lijstraffen. Ook geoorloofd in zulke gevallen. Nougoed. We vertrokken vroeg en de eerste uren bestond het landschap nog uit zand met wat gras. Dat gras verdween langzamergand totdat er alleen maar kilometers lang droogte en zand te zien was. Met hier en daar een groep dode schapen. Zelfs de dappere Mongolen die met hun ger op de meest afgelegen delen van het land wonen vonden dit tocht iets te ver gaan, en er was geen teken van leven tot 's avonds. De Mongoolse grensovergang was een sobere. Wederom een paar mannetjes en vrouwtjes met autoritaire pakken, petjes en snorren die om je paspoort vroegen. Na het invullen van 4 papiertjes met daarop dezelfde info als die we al bij binnenkomst in Rusland en Mongolië in 4 voud hadden gegeven mochten we door naar de Chinese grensovergang; Erlian. Was het in Zamyn-Uud nog donker en stil, daar werden we in Erlian begroet door een lichtgevende regenboog, lichtjes, huizen, veel Chinezen en......Marsmuziek uit de speakers. Welkom in China. Hier is alles anders......of beter?! Laat ik maar niet ingaan op deze kwestie, daar schrijf ik nog wel eens een boek over. In 10 delen......Erlian dus. Ni hao, we zijn in China. Nadat we een stuk of 10 keer heen en weer waren gereden en geschud werden we een grote hal ingereden waar al snel bleek dat de wielen verwisseld zouden worden. Het spoor in Mongolië en China is anders (breedspoor en smalspoor) dus werden alle wagons losgekoppeld, stuk voor stuk omhooggetild door grote hefmachines en vervolgens werden de oude wielen eronderuit gehaald en nieuwe teruggezet. We konden verder!!! Eerst terug naar Erlian om de paspoorten terug te krijgen en nog wat laatste Tugrugs uit te geven (begroet door de Für Elise dit keer) en toen het donker in richting Beijing.

Vlak voordat we Beijing bereikten zouden we al stukken van de Grote Muur moeten kunnen zien. Maar die smog heh......Al ruim voor Beijing hing er een dik pak smog wat ervoor zorgde dat je niet verder kon kijken dan de dichtstbijzijnde rots en zeker niet tot aan de Muur. Daar moesten we nog even op wachten dus. Aangekomen in beijing zouden we worden opgehaald door Robin en Zhang Bo, vrienden van Thijs en Koen. Na een tijdje kwam daar inderdaad een Chinees meisje aangerend die meldde dat we bij de brug moesten wezen. Tempo maken, tassen mee en ineens stond daar een auto met airco!! Wiehoe......Das lekker. Een paar straten verderop bleek het appartement te zitten waar we de komende 10 dagen zouden doorbrengen; welgeteld 15 minuten lopen naar Tian Anmen en naast een grote Shopping Mall met Starbucks. Just imagine my smile......Het was inmiddels rond 4 uur, dus zijn we nog even naar Tian Anmen gelopen, wat rondgekeken in een winkelstraatje en gelijk maar de Pekingeend gaan eten in een van de vele beroemde restaurants. Heerlijk om even geen schaap te eten!!! Na het eten zijn we op tijd gaan slapen. De volgende dag zouden we naar de Verboden Stad gaan.

Voordat we vertrokken konden we de was doen. Iets wat ernstig nodig was na die 10 dagen Mongolië. We zeiden nog tegen elkaar; nauw, das wel genoeg. Als we er meer in doen gaattie misschien stuk. Jah toch Koen?! Jah Beobietje......Na de bloedhete dag in de Verboden stad bleek de wasmachine dit ook al niet leuk te vinden. Hij was stuk. Kaput. We moesten met teilen en dweilen de deur opentrekken en al dat zwarte (!!!) water eruit zien te krijgen. Uhh......Sorry Zhang Bo!!! Ik ben het wel gewend; ik maak altijd alles stuk, tis een gave. Maar toch, geen goede binnenkomer. We wisten nog niets van dit voorval dus de dag in de Verboden Stad was toch heel leuk, ondanks het smog-dek wat nog steeds over de stad hing. 's Avonds hebben we met onze roommates, inclusief de Franse Matthew gegeten bij Hou Hai. Een meer waar alle toeristen restaurants en bars zitten en de prijzen soms de pan uit stijgen. Heerlijk gegeten; Chinees uiteraard. Na nog een paar Yanjings (Beijing's favoriete bier en zoals alle andere dingen voorzien van een Beijing 2008 logo) zijn we weer naar huis gegaan om te slapen. Volgende stop; Summer Palace.

Maar niet voordat; Leonie haar eerste Starbucks ervaring in Beijing had opgedaan......God das lekker zeg. Die Chinezen weten niet hoe ze koffie moeten maken, dus dan maar je toevlucht zoeken bij de grote Amerikaanse ketens. Beijing heeft tenslotte internattionale (ster) allures, dus vreemdgaan moet kunnen. Na een enorme eind lopen over het terrein van de Tsinghua University hebben we toch maar de bus gepakt om naar het Summer Palace te gaan. Das een buitenverblijf van een van de vele keizers (eindigt vast op -ing. Ik heb niet eens geprobeerd om het allemaal te volgen hoor, al die namen, keizers en Dynastieën) Na een urtje begon het te regenen. In Beijing regent het niet normaal, neej, daar storthoost het uit de hemel. Paraplu is een leuk gadget, maar van Chinese makelij en dus niet zo praktisch. In plaats van de regen af te voeren door een bol te maken, vangt het de regen eerder op omdat de uiteindes telkens omhoog willen gaan waardoor er een hol ding boven je hoofd hangt. Maar de mijne was wel roze......Ohzo!!! Nadat al het water een stromende rivier van de trappen af was geworden en het weer iets rustiger werd konden we verder op een bootje naar de uitgang. Hey Beobietje; kijk, lucht!!! Dit was de eerste keer dat we wolken konden zien in plaats van smog. Het helpt dus wel. Speaking about which; voor de Spelen in 2008 heeft de Chinese regering een aantal maatregelen getroffen die ervoor gaan zorgen dat het vlak ervoor gaat regenen. Veeeeeeeeel regenen. Zodat de smog verdwijnt en de marathonlopers en andere athleten geen acute longproblemen krijgen. Een manier is het verwarmen van de lucht boven zee en het richting China blazen (als ik me niet vergis) een andere, meer drastische maatregel is het afvuren van chemicalieen de lucht in. Ik zeg maar zo; waarom ook niet?! Eerst geloofde ik het niet. Stel je voor dat Balkenende besluit dat het voor het Prinsengrachtconcert even moet regenen zodat niet weer alle mensen wegregenen op de dag zelf?! Ridiculous, maar dat is China. Summer Palace. Ik ben ook zo goed in de lijn van een betoog vasthouden, vind je ook niet?! We hadden de bus 331 gepakt terug naar (wat ik dacht) het centrum. 40 minuten later werden we vriendelijk doch dringend verzocht de bus uit te stappen. Eindpunt bereikt. Ergens tussen de derde en tweede ring stonden we aan de snelweg. Als je weet hoe groot Beijing is was lopen geen optie, zelfs niet naar de dichtstbijzijnde metro. Koen was maar wat blij toen ik het woord Taxi? zei. Die zijn namelijk met airco en kosten geen zak. Noujah, ergens tussen de 2 en 3 euro om voor de deur te worden afgezet. De Beijing taxi is ons nieuwe favoriete vervoersmiddel. Na het eten met Robin, Zhang Bo en ene Dr. Ya (waarover met gemak een avondvullende film gemaakt kan worden) stond er nog een bakje knoflookolie op tafel. 10 seconden later klonk er hard gelach van onze tafel omdat Koen die had opgedronken. Had ik al verteld dat ik naast hem sliep?! Ruikt lekker......Hmmmmmm!!! :P

Nog een dagje tempelen vandaag; morgen zouden we naar een pretpark gaan!!! Het ontbijt in China is in tegenstelling tot in Mongolië over aanwezig. Eten overal, van Chinees tot McDonalds. Daar heeft Koen de culinaire Sausage n Egg Burger naar binnen gewerkt. Hapje?! Neej bedankt Koen......Ik ben bij Starbucks als je me zoekt. De eerste stop was de Lama Tempel, een Tibetaans Buddhistisch tempelcomplex in de stad. Mooi, veel foto's gemaakt en een poging gewaagd om de haren van mn armen te branden ohwneej, wierook aan te steken in de incense-burner. En het was al niet warm buiten, je moet er wat voor over hebben. Na de Lama Tempel zijn we naar de Confucius Tempel gegaan die bijna helemaal in de groene doeken bedekt was vanwege een grootschaalse renovatie met het oog op de Spelen. Dit was niet heet eerste gebouw dat dicht was; het Mausoleum, of Maosoleum, het Chinese National Museum, The Monument to the People's Heroes, de twee belangrijkste hallen in de Verboden Stad. Anything for the Olympics!!! Gisteren was het 08-08-2007, exact een jaar voor de opening van de Spelen. Op Tian Anmen was een gigantisch podium, de Olympic Flagship Store werd feestelijk geopend. Daar kun je alles, maar dan ook echt ALLES kopen met die vijf cultureel verminkte Fuwa die je welkom heten in Beijing; Beijing Huanying Ni. Beijing Welcomes You. Ik dwaal weer af......

Na de Confucius tempel hadden we de smaak te pakken en zijn naar de kapper gegaan. Naujah ik dan. Niemand begreep Engels, dus dan maar aanwijzen dat er een klein stukje af moest. Het was een iets te klein stukje, maar ze hadden hun best gedaan dus ik was tevree. Nadat ik de vetste schoenen in the universe of the history of the planet of humankind heb gekocht zijn we naar de Drumtower en de Belltower gegaan en daarna ook nog naar het grote Beihai Park. Helaas was het spits-tijd toen we terug naar huis wilden, dus er was geen taxi te krijgen. Dat werd lopen. Dat wat we al de hele dag hadden gedaan, en het was nog steeds freaking warm!!! Na een korte douche hebben we wederom heerlijk Chinees gegeten, dit keer met vrienden van Zhang Bo. Inmiddels had ik uitgevonden dat er twee "gewone" pretparken zijn in Beijing en een grote die vorig jaar is geopend en het Euro Disney van Beijing zou moeten zijn. Guess where we were going?!

HAPPY VALLEY!!! Na een lange rit met de taxi kwamen we in 37 graden aan bij dit compacte pretpark met veel Chinezen en een paar verdwaalde westerlingen. De eerste rij was die voor de achtbaan. De rij was 1 uur exact, jammer dat je het grootste deel stilstaat in de brandende zon. Maar we werden beloond voor het wachten; een achtbaan waar je onder hangt, niet zoals in Walibi, maar echt horizontaal, alsof je kan vliegen dus. Vet vet vet. Na nog een achtbaan, veel water, een attractie die Twin Towers heet (elke weldenkende Amerikaan zou er niet in gaan zitten; een schietpaal waarbij je bovenin geluiden hoort van neerstortende vliegtuigen en explosies. What were they thinking?!) was het tijd voor de langste rij; 2 uur. Maar wel voor Odysseus Journey. Die heeft zich klaarblijkelijk in een grote boomstam van grote hoogtes gestort volgens dat ding. Hij is in ieder geval heel, heeeeeeeel erg nat geweest ooit. Wij dus ook. Druipend zijn we de taxi weer ingestapt, gewapend met een paar van die snapshots van de rollercoasters en een big smile. We hebben die avond Thais gegeten en zijn naar een gigantische sportschool geweest waar Zhang Bo een abonnement wilde. Heel stiekem ben ik even op het podium geklommen in de aerobicszaal. :D

Koen is gek op musea. Musea over de geschiedenis, natuur en wat niet meer zij. Die dag zouden we dus naar het Chinese National Museum. Dat zit aan de rechterkant van Tian Anmen (blijkt nu) aan de overkant zit de Great Hall of the People, het parlementsgebouw en thuisbasis van de Communisten. Nadat we een kaartje hadden gekocht en door de security waren gekomen, stond ik me af te vragen waarom er niks te zien was in het museum. Het bleek dat we in de Great Hall waren beland. Het museum was zoals eerder vermeld dicht. Geschlossen. Ook goed. We hebben ons even vergaapt aan de gigantische hallen vol Chinese trots. Maar meer nog aan de vele naieve Chinezen die voor elke hal en voor elk kunstwerk poseerden, soms gewapend met een papieren nationale vlag. Moet je in Nederland doen, met de Nederlandse vlag gaan lopen over de Dam en in het Paleis t Loo. Grote kans dat je op de lijst met Rechts-Extremistische hangjongeren (of ouderen) terecht komt. Wie is er dan gek; China of Nederland?! Ik zeg allebei......Na deze ervaring was het tijd voor de verplichte Riksha. We stapten in na dappere onderhandelingen, en ineens bleek dat ook het traditionele vervoermiddel aan modernisering onderhevig was. Het tengere Chinese mannetje wat zich een ongeluk trapt in de hitte met twee dikke westerlingen achterop was vervangen door een elektrisch motortje en een tempootje "waarom hebben we geen helm op?" We waren dus binnen no time bij het Temple of Heaven Park. Het was al een aantal keer gebeurd dat mensen ofwel verbaasd opkeken naar Koen, ofwel begonnen te zwaaien en te wijzen. Ook zijn er een aantal kindjes met nachtmerries over een gigantische behaarde reus met geel haar. Maar hier had een Chinees het voorzien op Koen's zangtalent. hij werd middenin een kring mensen getrokken waar een Chinees (vals) liedjes aan het zingen was met een soort karaoke apparaat. Ik wist niet dat Koen zo goed Chinees kon zingen, hij zelf waarschijnlijk ook niet. Hij kreeg een oorverdovend applaus van de mensen rondom. Toen was ik aan de beurt. Ik weet van mezelf dat ik beter niet kan zingen, dus ik ben maar een potje gaan dansen met de motorisch gestoorde sidekick van de zanger. Wederom applaus. Hierna zijn we nog naar de Dongyue Tempel geweest en zijn we op tijd naar bed gegaan, want morgen staat de Grote Muur op het programma.

Badaling is het meest toeristische deel van de Muur, en Simatai volgens de LP (Lonely Planet) een woest en rustig deel. Daar gingen we dus heen. Om 06.30 zijn we vertrokken naar het busstation waar de bus ons 110 km verderop bij Simatai zou afzetten. Het was steil, heel steil. En warm. Heeeeeeeel warm. Toch zijn we helemaal naar boven geklommen, over stukken die soms meer dan 60% omhooggingen. Vanaf toren 16 was het verboden terrein; daar was de muur op sommige plaatsen zelfs 80% en heel smal. Er waren een aantal mensen omgekomen dus off-limits voor ons. Geen probleem, we gaan wel terug. Via de hangbrug zijn we naar de andere kant van het water gegaan waar de muur nog een aantal km doorloopt om vervolgens van een paar honderd meter hoogte naar beneden te springen, wel vastgemaakt aan een kabel. Met een bootje zijn we vervolgens weer afgezet bij de bus die ons in 3 uur naar Tian Anmen heeft gereden. Moe maar voldaan besloten we die avond samen naar Hou Hai te gaan om te eten. Na het bekijken van de menukaarten hadden we besloten toch maar weer bij dezelfde Chinese joint te eten, aangezien we er niet van overtuigd waren dat Chinese lekkere spaghetti en fajita's kunnen maken voor 20 euro......De Chinese witte wijn (Jingjiu) en de Yanjing hakten erin na zo'n dag klimmen. Ik was licht aangeschoten en heb heeeeeeeeel lekker geslapen. De volgende ochtend bleek dat we het raam niet goed hadden dichtgedaan, ik denk dattik zo'n 40/50 muggenbulten had. KUT!!!

De volgende dag was nationale chill-dag. We hadden een BBQ bij een vriend van Robin die al rond 12 uur begon. Er was veeeeeeeeel eten en veeeeeeeel bier, ook ananasbier!!! Importeren die handel, erg lekker. Nadat we om 17.00 hadden besloten die avond bij Arabian Nights te gaan eten zijn we rechtstreeks doorgegaan van de BBQ naar het avondeten. Wel even iets anders; falafel, humus en enorme spiesen met vlees. Kan niet zeggen dat we honger hebben geleden die dag. Om 21.40 zouden we naar Hally Pottel gaan, die draait daar al in de bioscoop. We moesten dus op tijd weg. Hupsakee de taxi in en SJEEEEEEESES!!! Das veel regen. Het begon in een keer weer keihard te regenen, zo hard dat een paar minuten later het water zeker 20cm hoog in de straten stond. Voor onze taxi geen probleem blijkbaar, want we waren op tijd bij de bioscoop en de film, agjah, die valt een beetje tegen vergeleken met zijn voorgangers, maar de Chinese ondertitels zijn een leuke gadget.

De een-na-laatste dag was gedoopt tot shop-dag. Eerst hebben we kaartjes geregeld voor de Beijing Opera die avond, en voor de rest hebben we de ge-airconditioneerde Malls afgewisseld met winkelstraatjes in de Hutongs. De oogst van de dag; 20 paar chopsticks en wat speeltjes, made in China of course. De Opera was een twee-akter. Het eerste deel ging over de keizer die zn concubine zn paleis uittrapte. Het tweede deel over de Monkey King. Er staan vast wel filmpjes op Youtube, moet je maar es kijken. Daarna een ticket boeken naar Beijing en live gaan zien, erg vermakelijk. De laatste dag zijn we naar het Olympisch Stadion gereden. Een grote bouwval met veel bedrijvigheid, maar geen mogelijkheid om dichtbij, laat staan binnenin te komen. Ik ben benieuwd wat dat gaat worden volgend jaar; alles maar dan ook echt alles draait om die verdomde Spelen. Na een bezoek aan de White Cloud Temple hadden we nog een paar uur over, die we wijselijk hebben gespendeerd in het Jinbao Amusement Park. Een stuk ouder dan Happy Valley, en je moet betalen per attractie. Voordel; geen rijen. Nadeel; de achtbanen en reuzenrad rammelen aan alle kanten en je bent blij als je weer veilig op de grond staat. De dag ervoor was er net een brug die nog geopend moest worden ingestort, gebouwen vertonen ook grote gebreken, dus hoeveel vertrouwen moet je hebben in de Chinese attracties?! Er is een god, ik leef nog. De laatste avond hebben we met zn 10-en gegeten bij een restaurant waar de bediening toch wel naar huis wilde rond 11 uur. Na 5 verzoeken bleef de hele bende zitten praten, tot irritatie van de mensen die waarschijnlijk al vanaf 's ochtends vroeg druk aan het werk waren. Eindelijk werden de business-gesprekken gestaakt en mochten zij, en wij, naar bed. De volgende dag zouden we terugvliegen en moesten om 07.30 helemaal klaar staan voor de taxi.

Zo gezegd, zo gedaan. Taxi ingestapt, iedereen gedag gezegd en op naar de KLM. Ik had geen zin, noch tegenzin. Het was tijd om naar huis te gaan, maar ik had ook nog wel een paar maanden verder kunnen reizen. Helaas; duty calls. We moeten straks weer naar school, werken en het druk hebben. Ik nog 1 jaar, Koen nog 2. Mocht iemand een baan hebben als professioneel reizigersduo, bel ons. Het was geweldig. Het was ook heerlijk om de mamma's, papa en broertjes voor de Schipholse ramen te zien zwaaien. Welkom terug in NL dus. En iedereen; tot binnekort. De live-verhalen zijn nog veel en veel leuker.