Bèèèèèèh!!!

In Mongolië zijn veel schapen en weinig mensen. Een aantal Mongolen en wij, onder dezelfde noemer te scharen zo u wilt. Even een korte update; we waren dus op zoek naar twee mensen om een 10-daagse tour door de Gobi mee te doen, het was moeilijk om iemand te vinden omdat er bijna geen toeristen in de stad waren, maar uiteindelijk bleek een Thaise jongen onze partner in crime te willen zijn. Een dag na ons laatste schrijven hebben we alles besproken en op woensdag zouden we vertrekken. Met deze geruststelling hadden we nog twee dagen om de highlights van Ulaanbaatar te bewonderen.

Ulaanbaatar (en dus niet Ulan Bator of iets dergelijks, dit voor de taalpuristen onder ons) is een vreemde stad. Een stad in opbouw en dat zie je overal. Naast een parlementsgebouw wat momenteel gepimpt wordt ligt een straat open. Op een terrasje met trendy Mongolen (let op de hoofdletters in dit stuk) wordt je lastig gevallen door straatkinderen en 10 meter verderop wordt een onoplettende toerist gerold. Sommige gebouwen stammen uit het Russische tijdperk en kijken chaggerijnig uit hun vuile ramen en de grijze massa beton lijkt je te vertellen om er maar met een boog omheen te lopen. Eigenlijk net een Rus, dus karakter hebben de gebouwen in zekere zin dus wel......10 meter verder staat dan weer een show-ger die te koop is in het warenhuis voor een paar honderd dollar. Nougoed, het is dus een eclectisch geheel.

Op de eerste dag zonder tour-zorgen zijn we naar het Ongiin Khiid Klooster geweest. Waar het ooit gebouwd is om de Dalai Lama te verwelkomen, met passende architectuur en prachtige beelden, is het nu verworden tot een show-klooster voor ronddolende toeristen met een groothoeklens. Toch leuk om te zien. Om even een geschiedkundige basis te leggen zijn we daarna het National History Museum ingelopen alwaar snel bleek dat Chinggis Khan tot een volksheld is verworden die ooit het grootste landrijk ooit onder zijn hoede had. Niet verwonderlijk dus dat de Mongolen een trots met zich meedragen die zelfs leidt tot kinderen die vernoemd worden naar Temujiun (Khan's eigen naam) Ik ga mijn kinderen (of huisdieren, dat ligt meer voor de hand) dan maar Claus en Napoleon noemen......Koen zou pleiten voor Bolkestein en Rand gok ik zo, maargoed. Het museum dus, dat is vrij knullig maar absoluut een aanrader voor de mensen die eigenlijk niks weten van de geschiedenis van het land (zoals wij twee mongolen). Na een schaslik in de buitenlucht hebben we dankbaar gebruik gemaakt van de TV op onze kamer om Chinese, Russische, Koreaanse en Mongoolse programma's te kijken.

Op de laatste dag voor DE tour hebben we het Winterpaleis van de Bogd Khan bekeken en het Museum of Natural History. Mocht je nog niet weten dat de mens afstamt van de aap moet je hier even binnenlopen, anders kun je beter een Mongools biertje gaan drinken. Hoewel; er staat wel een gigantisch dinosaurus-skelet wat ooit gevonden is in zuid-Mongolië. Die middag moesten we onze travellers cheques gaan inruilen voor Tugrugs en uiteindelijk Dollars om de toer te bekostigen. Voor een moment waren we miljonair; 1.3 miljoen Tugrugs in onze handen......Helaas was dat in Dollars toch minder indrukwekkend, maar toch, het idee weet je wel......Na een bierie om te vierie dat alles geregeld en betaald was zijn we naar een voorstelling geweest van net National Folk Song and Dance Ensemble. Een echte tourist trap, maar onwijs leuk om een enorm orkest op de Morin Khuur (googlen mensen, of wikipedia-en!!!) te horen en zien spelen, en we werden ook nog getrakteerd op vier verschillende vormen van throatsinging en Mongoolse dans. Het electronische bord wat in Engels vertelde wat die mensen zongen of dansten was vast ook authentiek Mongools......Na dit culturele uitstapje was het tijd voor de voorbereidingen; alle spullen zijn gehalveerd en we hebben onze spullen in 1 tas weten te krijgen. Ready to go. Morgen om half 9 zouden we vertrekken. Truste Koen......Truste Beobietje; Megool!!!

1 Thai, twee Mongolen en wij. Dat was de oogst van de dag. De chauffeur en de gids zijn een getrouwd setje, zij Engelse lerares op een school in Mandal-Ovoo, hij kamelenherder en achteraf bekeken top-auto-monteur. Na een uurtje rijden bleek al dat Ulaanbaatar slechts een uitzondering is en dat de rest van het land groots en weids is. En de wegen, tsjah, daarvan dachten we die dag dat ze niet al te best waren. Liitle did we know dat dit nog de goede snelweg was......Na een lunch bij een nomaden familie bleek al dat deze tour volkomen in het teken van schapen en melkthee zou gaan staan. Alles, maar dan ook alles wat de Mongolen eten kan worden gemaakt met meel, water, schapenvlees en aardappelen. And they like it. Met vetrandjes, met botten, met terugverende gummistukken waarvan ik echt niet wil weten van welk deel van de schaap het vandaan komt. God, ik voelde mijn vegetarische gevoelens weer opborrelen......Gewoon veeeeeeeel ketchup erop doen en kauwen, yummm!!! De eerste dag zijn we via Süm Kökh Burd naar Baga Gazrin Chuluu gereden. Op die laatste plek hebben we onze tentjes opgezet en de eerste echte Mongoolse zonsondergang gezien. Achter het kastel middenin een weids landschap en daarvoor een groep kamelen, daar verdween de zon aan de horizon. Een bijzondere ervaring......

Dag twee was een dag met iets meer stops onderweg, maar ook meer kilometers om te maken. Op tijd opstaan dus. Aangezien er nergens water is ben je aangewezen op de schaarse bronnen die er soms errug ongezond uitzien maar wonderbaarlijk koud en helder water bevatten. Na het vullen van de flessen zijn we naar Dzoo gereden en daarna naar een oude koolmijn. Een open koolmijn waar je bovenop kan klimmen en waar overal kadavers liggen van schapen en koeien die waarschijnlijk een weddenschap hadden met hun homies, waarom zou je anders als weldenkend zoogdier een grote stinkende zwarte massa opklimmen?! We hebben geluncht in het dorp waar Sovta en Orna (gids en chauffeur) wonen. Toen we de guanz (das een cafe) binnenkwamen stond daar een bord volgeladen met grote gefrituurde "dingen", later bleken ze Khuushuur te heten. Ook deze kun je maken met bovengenoemde ingredienten; gefrituurd deeg met schaap in het midden. Op dat ene bord lagen genoeg Khuushuur om een Mongools leger te voeren dus dachten we dat dat voor ons vijven was. Neen dus. Dat moest in 1 keelgat verdwijnen en het is een beetje onrespectvol om het niet helemaal op te eten. BURP!!! Koen heeft inmiddels een plan ingediend om dit ook de nationale snack van Nederland te maken; Shoarma met een krokant korssie man, relaaaaaaaaaaxed......Na deze aanslag zijn we naar de Flaming Cliffs gereden en daarna door naar de ger waar we zouden slapen die avond. Bij gebrek aan douches of überhaupt stromend water hebben we met het ijskoude water uit de waterput gedoucht, het bewijs staat op Hyves binnenkort......Ook de eerste fles Mongoolse Wodka hebben we die avond soldaat gemaakt en met behulp van het Point-It boekje hebben we nog Mongoolse vrienden gemaakt met een van onze buren.

Goeiemorgen Koen! Goeiemorgen Beobietje......Vet!!! Ze zijn een schaap aan het slachten. Weg was Koen. Gewapend met camera stonden een Thai en een Koen foto's te maken van het avondeten van die avond. Ik voelde me ineens erg geroepen om wat ger-houdelijke taken te doen zoals opruimen en afwassen. Inmiddels waren we al in de Gobi-woestijn aangekomen en vandaag zouden we verder naar het zuiden rijden via Yolyn Am naar de Sanddunes. Yolyn Am is een lange kloof die voor het grootste gedeelte van het jaar bedekt is met ijs, maar niet in de zomer, dan kabbelt er een beekje met smeltwater. Alsnog een hele mooie omgeving maar helaas vervuild door domme Belgen (of is dat dan zo'n pleonasme, of tautologie......haal ze altijd door elkaar) De Belgen waren toch op zoek naar het ijs, en de slimste van het stel meldde dat ze toch wel de grootste kans hadden op het vinden ervan beneden aan de rivier. Is het mogelijk om België alsnog uit de EU te trappen?! Ik stem voor......Na de wandeling en een bak pasta (jah, met schaap) in de regen zijn we naar de Sanddunes gereden. Onderweg nog een busje met pech geholpen om nog geen 10 minuten later zelf met pech stil te staan. Dit keer deden de kogellagers niet meer waar ze ooit voor bedoeld waren, dus wiel eraf, smeren, timmeren en doorrijden. Pas om 20.30 kwamen we aan bij de duinen alwaar we onze spaghetti moesten delen met een egel en een gekke Pool. Die egel das tot daar aan toe, maar die Pool......Die was gerold in Ulaanbaatar, gelukkig lag zijn paspoort bij de Chinese ambassade maar geld hattie niet meer. Alsnog had hij met zijn vriend besloten naar zuid-Mongolië te liften en zo gratis dezefde tour te doen waar wij een miljoen voor moesten neerleggen. Das al vrij dom vonden wij zo. Om dan bij zonsondergang een duin op te klimmen van een paar honderd meter in een land zonder lantaarnpalen is wat mij betreft nog ietsje dommer......Verdwaasd vroeg hij aan ons of we een Jeep hadden gezien (een stuk of 40 tot nu toe, maar neej, niet hier) en of we wat water hadden. Blijkbaar voelde hij zich op zijn gemak dus ging zitten en trok zijn schoenen uit. Daar bleek een halve zandduin in te zitten vanwege een gat ergens onderin......Een goede voorbereiding is en blijft het halve werk toch?! Anyways, schreewend verliet hij zijn half leeggegeten bak spaghetti op zoek naar zijn vriend die ergens anders van de duin af is gerold. Succes. Gekke Pool......Wij zijn lekker gaan slapen in onze tentjes, de volgende dag zouden we op dezelfde plaats blijven om op de duinen te klimmen en om kamelen te rijden.

Onze gids had al gezegd dat zij ooit in 2 uur bovenop de duinen was geklommen. Met een temperatuur van ruim over de 35 graden in de brandende Gobi-zon in het hoofd had ik me daar dus op ingesteld. 37 minuten later zaten we bezweet bovenop. Nieuw wereldrecord als je het mij vraagt!!! Die duinen liggen daar maar wat, ze beginnen net zo plots als ze ophouden en eromheen is gras met rotsen. Rare dingen dus. En als je omhoog loopt en de lagen zand over elkaar heen hoort glijden klinkt het als een propellor-vliegtuig, vandaar de naam Singing Dunes. Na een half uurtje van het uitzicht genieten zijn we naar beneden gerend en gerold, das veel leuker dan omhoog!!! Na de lunch (watersoep met aardappel en grote botten) mochten we de kamelen op. Een uurtje rijden, dat was de deal. 4.5 uur later hadden we pas weer vaste grond onder onze voeten......In Mongolië moet je het hele metriek stelsel en tijdsaanduidingen vermenigvuldigen met een getal tussen de 4 en 10. 3 km bleek "ietsje meer" te zijn, 1 uur bleek 4.5. De mannen hadden blijkbaar meer last van deze inschattingsfout en hebben twee dagen lang niet zo charmant (en dan zeg ik het erg bescheiden) kunnen zitten in de bus op de steeds slechter wordende weg. Er zat een bloedvlek op Koen's broek op een plaats waar dat niet hoort......Daar laat ik het maar bij :P Enfin, mijn kameel bleek een oude ervaren dibbes te zijn, en ik mocht hem zelf door de modderpoelen en over de duinen heen sturen. Koen en Air (de Thaise jongen) werden geleid door de kamelen-eigenaren. Aangezien Koen de kleinste kameel had, en de modderpoel nogal diep was hij ook degene met de meeste moddervlekken. Het zat die arme jongen niet mee die dag!!! Nadat we deze kamelenrit hadden overleefd konden we voor het eerst douchen! In een gammel stalen hokje, maar toch......Net toen we bijna klaar waren begon het te stormen en te regenen, en die storm zorgde voor een onaangenaam koude wind binnening het hok. Snel de ger in en naar de regen kijken.

Het ontbijt is niet echt een belangrijke happening in Mongolië; er was dan ook niet echt veel. Het is gewoon de bedoeling om je vol te stouwen tijdens de lunch en avondeten zodat je 's ochtends geen beschimmeld brood hoeft te eten. Sinds deze ochtend heb ik me ook maar geconformeerd aan dit gebruik. Vandaag zijn we via Mandal-Ovoo (dat dorp waar Sovta en Orna wonen, alweer.....) gereden, waar we diezelfde Khuushuur hadden gegeten maar dan gestoomd ipv gefrituurd. Dan heten ze ineens Bhuuz. Smiddags kwamen we aan bij Ongiin Khiid, een ruine van een klooster wat, net als vrijwel elk ander klooster, in de jaren 20 is verwoest door die sympathieke Stalin en zn mooie snor. Wat een lamzak. In opdracht van hem zijn duizenden monniken van bergen afgeduwd, of naar Siberië gestuurd om nooit meer terug te keren. De plaatsen waar de kloosters stonden zijn zo afgelegen dat Stalin echt heel graag wilde dat ze verwoest werden, anders zou je je de reis wel besparen. In het klooster worden momenteel 7 nieuwe jonge monnikjes opgeleid. Vanaf 1991 is er weer vrijheid van godsdienst in Mongolië en een revival van het Tibetaans Boeddhisme. Zo, even een paar feitjes voordat ik ga vertellen dat de motor het had begeven......Orna zou Orna niet zijn als hij ook dit probleem niet kon verhelpen. De volgende ochtend was de bus weer ready to rumble.

Dag 6 alweer. Deze ochtend hadden we hulp bij het afbreken en opruimen van onze tent; een Mongools jongetje met een Teletubbies shirt bleek hier goed in te zijn. Had vast iets te maken met de zak snoepjes en koekjes die hij had gekregen van een stelletje Westerlingen en een Thai die wel een tandartsvergoeding krijgen......Anyways. Het is tijd voor spannende verhalen. In de afgelopen dagen hadden we al drie keer een korte vlucht gemaakt met de bus; Orna zag een hobbel in de weg net iets te laat om te remmen, waarna 4 wielen los van de weg kwamen om een paar meter verderop weer te landen. Als dit gebeurde hoorde je iets van: OEEEEEEEEEEEH. Vasthouden dan!!! Als de auto het zou gaan begeven begon hij met het zingen van Mongoolse liedjes. Misschien iets voor Tom Tom om te introduceren?! Deze dag echter was anders. Deze dag hadden we een watertaxi. Toen we bijna bij de Orkhon Waterval waren miste Orna de weg na een hobbel en een vierde poging tot vliegen. De weg ging rechtsaf, wij linksaf. Na een meter of wat naar beneden te schieten denderden we zo de rivier in......De bus zei TSSSSSSSSSSSS, de rest zei niets. Het water kwam door de deuren even binnen kijken, maar na een kwartiertje werkte de motor weer en konden we de weg weer opzoeken. Toch nog aangekomen bij de waterval......Lekker geslapen in een ger en morgen naar Tövkhon Khiid en Kharkhorin.

Na een ontbijt wat al een paar dagen uit koekjes en thee bestond zijn we naar een nabijgelegen dorp gereden om te gaan tanken. BUMMER! De electriciteit lag plat en de benzinepomp werkte niet. Wachten tot het gefixt werd was blijkbaar geen optie, en dus zijn we maar gaan rijden in de hoop dat we bij Tövkhon Khiid wel een paar liter van iemand konden overkopen......Living on the edge. Het is ze gelukt, Sovta en Orna. Geen idee hoe of wat ze ervoor hebben moeten doen, maar toen we terugkwamen van het klooster bovenop de berg hadden we genoeg benzine om naar Kharkhorin te rijden. Dat klooster, das echt heel mooi. Zo belangrijk ook dat mensen die in Nederland al zijn afgeschreven en weggestopt in een verzorgingshuis de steile rotsweg opklommen om hun eer te bewijzen aan de goden van al wat leeft. Voor de meer mobiele mens zonder claustrofobie is er de Mother's Womb. Een gat van 1 meter doorsnee moet je dan doorklimmen tot je in een grot komt waar je op je knieen drie rondjes moet lopen. Dan weer door dat gat terug en je bent herboren. Ik vind mijn leven best leuk zo, dus ik ben er maar niet ingegaan......Na een wandeling door de bossen terug waren we weer beneden bij de bus die ons naar Kharkhorin reed. Dat is de oude hoofdtad van Mongolië die ze tussen 2020 en 2030 weer tijdelijk hoofdstad willen maken vanwege het zoveelste jubileum van Chinggis. 's Avonds was er in het ger kamp waar we sliepen een "traditionele Mongoolse muzikant" die overdag gewoon air traffic controller bleek te zijn en een bescheiden 8 dollar pp vroeg om zijn kunsten te bewonderen. Toch ga je dan. Ik bedoel, hoe vaak ben je in Kharkhorin?! Alle liedjes die we al hadden gehoord in de Folk show in Ulaanbaatar deed hij nog eens dunnetjes over, en niet onverdienstelijk. Zelfs het throatsingen en het slangen-meisje waren vertegenwoordigd. Met een paar wodkaatjes op en het beeld van meneer "ik ben zn voornaam vergeten" Dorj de muzikant in mijn hoofd had ik aangekomen in de ger een lachkick die de hele stad heeft wakker gehouden voor minstens een uur. En Koen heeft daar foto's van gemaakt. Jah. Zo is Koen......Alles vastleggen, heeftie van zn vader :D Toen de stilte was teruggekeerd konden we toch nog lekker slapen, met in het achterhoofd de douche van de volgende ochtend.

Op weg naar Erdene Zuu Khiid, het oudste klooster in Mongolië en een van de weinige plaatsen waar Stalin niet alles heeft verwoest, hadden we een ontbijtje van Snickers, chocoladekoekjes, Cola Light en Sprite gescoord. Yummm......Erdene is een gigantisch complex, ommuurd door 108 stupas. De monniken die hier in opleiding zijn tonen aan dat het ook maar mensen zijn; ze maakten grapjes over de toeristen die als bezetenen foto's aan het maken zijn, ze spelen Kung-Fu-tje met elkaar en hebben duidelijk lol in het verzinnen van verschillende manieren om elkaar te irriteren. Na een paar uur rond te lopen op deze plek waar je je af en toe even in Tibet waant zijn we naar de Turtle Rock en de Phallic Rock gereden en daarna op weg gegaan naar de laatste stop; Lun. Halverwege kwamen we bij yet another guanz aan waar we zouden lunchen. De mevrouw aldaar meldde dat er geen vlees was, dus ik had al helemaal zin in een bak vegetarische meuk. Eindeluk geen schaap!!! Helaas, dat betekende niet alleen dat er geen vlees was, maar dat we er niet konden eten en we dus bij een guanz verderop alsnog boven een kom dampende platte noodles met schaap (en ketchup) hingen. Zucht......Het werd alleen maar erger vanaf hier, want toen we aankwamen in Lun bleken er al veel toeristen te zijn en er was dus geen plaats in de ger die we eigenlijk zouden hebben. Na wat gebel hier en daar zijn we een stuk verderop alsnog in een ger gepropt die nog wel even drastisch schoongemaakt werd voordat we erin mochten. Dit had al een voorteken moeten zijn voor wat komen ging. Toen we binnen zaten zag ik langzaam maar zeker steeds meer dingen die op zn zachtst gezegd niet zo relaxed waren. Eerst de stukken schaap die naast de deur hingen. Das cultuur. Dacht ik. Toen nog......Koen zei daarna tegen me; Hey Beobietje, misschien moet je even buiten gaan staan. Zonder te vragen waarom ben ik dat gaan doen, want de toon was zodanig dat dit voor mn eigen bestwil zou zijn. Er bleek een insect van (overdreven) 1 meter (realistisch) een cm of 8 naast mn hoofd te zitten. Op dat moment vond ik het al niet meer zo leuk daar binnen, maar toen ik ook nog muizen zag lopen, een afgehakt geitenhoofd zag liggen en schapen ingewanden zag hangen ben ik vrij hysterisch de ger uitgerend, het weiland in. Nog geen 10 meter achter me bleek Koen te lopen, met de tent in zn handen. Hij begreep me; IK GA DAAR NIET SLAPEN!!! Toen we ons tentje hadden opgezet een paar honderd meter bij de ger vandaan lagen we heerlijk, zonder schapen, geiten, insecten en muggen in ons tentje. Totdat......er een zooitje wilde honden op onze tent sprongen en papiertjes uit de voortent pakten en blaffend en hijgend rond onze tent bleven hangen. Godnondekutmongolie!!! Ik was inmiddels niet echt meer te kalmeren en wilde alleen maar weg uit die tent en in een 5 sterren hotel slapen. Toen Koen vertelde dat door het weiland lopen met al die honden, paarden en een paar koeien ook niet echt een optie was nam ik dat maar van hem aan. Na nog een paar keer belaagd te worden werd het uiteindelijk stil en kreeg ik pas echt de kolder. Koen, we gaan alles pakken en terug naar de ger. We gaan NU weg. Koen: Wacht je wel even op mij?! Ik heb nog nooit zo snel al mn spullen bij elkaar geraapt en gewapend met een zaklamp en slaapzakken zijn we midden in de nacht door de weilanden gelopen terug naar de ger from hell die ineens een goede optie was geworden om te slapen. Leuk toch, hoe dingen zo snel kunnen veranderen.......

De volgende ochtend zouden we alsnog naar de andere ger gaan omdat de toeristen (overigens weer echte hippies van kaliber Olkhon) maar 1 nacht zouden blijven. Godzijdank. Weg bij al die beesten daar!!! We moesten eerst nog terug om de tent op te ruimen, want die hadden we maar even laten staan in het kader van; het kan me geen flikker schelen of die honden die tent opvreten, ik wil WEG Koen!!! Jah, ik kan mijn emoties altijd heel goed onder controle houden. :P Daarna begon de dag vol verveling. Volgens het programma zouden we vandaag wandelen, schapen hoeden, paardrijden, Mongools Barbecueen, lekker relaxen en douchen. Niets van dit alles; alleen de BBQ die achteraf een soort hutspot met schaap bleek te zijn. De mensen die weten hoe goed ik tegen verveling kan kunnen hun troost-brieven richten aan de heer K.L. Hupkes die het wederom zwaar te verduren had die dag......For the record; we vinden elkaar nog steeds heel lief en hebben nog steeds slaapfeestjes. De regen-stortbui-bliksem-storm die volgde was vast een uiting van mijn bui die dag. Binnen een half uur waren we omringd door een rivier en lekte de regen op verschillende plaatsen de ger in. Toen het eindelijk avond werd zijn we lekker gaan slapen in de ger in de hoop dat we de volgende dag vroeg terug zouden rijden naar UB. Dat was ook zo, ware het niet dat dit keer de koelwater-voorziening-toestand lek was en vervangen moest worden. Nog twee uur vertraging dus.

Eindelijk gingen we dan toch rijden, Orna kon ook dit probleem weer fixen. Zo rond half 3 kwamen we aan in UB waar we onze tassen bij het hostel zouden zetten wat we 10 dagen eerder al gereserveerd hadden. Toen we daar stonden bleek ineens alles vol te zitten en er geen plek meer voor ons te zijn. We hadden de eerste paar dagen al hier geslapen, en het was echt geweldig. We hadden 1 tas laten staan omdat we toch nog een nachtje terug zouden komen, maar helaas; er was echt geen plaats. Koen is vervolgens hier gebleven zodat ik terug kon naar de tour operator in het centrum waar ik een woordje mee wilde spreken vanwege die dag verveling en zonder enig vermaak zoals vermeld op het programma. Twee boze mensen in UB dus. Rond 4 uur kwam Koen ook aan bij Khongor alles inmiddels al geregeld was met de mededeling dat we om 6 uur weer bij het hostel moesten zijn en dan zou het opgelost worden. Niet dus. Toen we daar weer waren was er niets geregeld en het meisje sprake geen woord Engels, dus daar kwamen we ook niet veel verder mee. Een ander meisje kwam toen aangerend die ook niet van plan was een oplossing te zoeken, totdat ze inzag dat we echt boos waren. Ineens was er wel plaats op de dorm dus hebben we onze tassen daar neergegooid en zijn de stad ingegaan voor de laatste souvenirs en wat eten. Toen we terugkwamen stonden daar onze tassen weer in de lobby.........?!?!?! Het bleek dat er een ouder Duitse echtpaar in de dorm sliep en die stelden geen prijs op mede-dormers. Zij hadden eigenhandig onze zpullen er weer uitgegooid. Helaas waren ze vergeten dat er nog 1 tas stond, dus moest het meisje van het hostel de deur openen zodat ik die tas zogenaamd kon pakken. Zogenaamd, want ik ben op het bed gaan zitten, Koen heeft de rest van de spullen weer binnengezet, en het meisje van zon 45 kilo kon niets beginnen tegen twee van die boze westerlingen. We hebben ons enorm verheugd over de aankomst van de Duitsers later op de avond, en al de tactiek besproken voor als hij/zij ineens agressief werd. Koen zou de kin pakken, ik zn ballen......De voorpret was al groot dus. Toen 2 uur later de deur openging stonden daar een tuinkabouter en een mevrouw 5 seconden naar ons te staren. Ik zei nog wel zo vrolijk; Hallo!!! Zij waren niet blij......Die mensen van het hostel hadden zogezegd geen respect voor oudere mensen en hun wens alleen te slapen (waarom ga je dan in een goedkoop hostel zitten) en het was volgens mevrouw Tuinkabouter al geen goed idee om hierheen te gaan. Neej, het was geen goed idee om naar dat Mongolië te gaan. Geen welterusten. Het licht ging uit. Volgens mij lag Koen net zo te glimlachen als ik in zn lekkere dormbedje......Muhahaha.

De laatste dag in Mongolië was dus een topper!!! Vooral Koen vond het weer allemaal lachen......Om 08.05 gaat onze trein naar Beijing. Daarover later meer......